En mijn eerste project zit er op. Afgelopen weekend heb ik de beklimming van de Stelvio tot een goed einde gebracht. Of om het met de woorden van de organisatie te zeggen:
Stelvio - de cijfers:
22 km aan een stuk omhoog (0 meter afdaling)
22 km aan een stuk omhoog (0 meter afdaling)
1533 meter hoogteverschil (de top ligt op 2758 meter)
39 haarspeldbochten
gemiddeld 7.1% maximum 14%
Hier is alvast het verslag: Mijn excuses op voorhand dat het zo een lange lap tekst is geworden...
Het waren vier zalige dagen naar Italië om nooit meer te vergeten en ik ben mijn werk dankbaar dat ze me de kans gegeven hebben dit te mogen meemaken. Het vertrek was donderdag morgens om 6 uur te Brussel, dus voor mij was dat opstaan om 4 uur. Eenmaal aangekomen was de bus in tegenstelling tot vorig jaar mooi op tijd en was alles tip top in orde... fietsen werden snel en soepel vastgemaakt en ingeladen en om 06u05 waren we vertrokken. Wat een groot contrast met het vertrek van 08u45 vorig jaar met een andere maatschappij. Dus bij deze een dikke dikke pluim voor De Zigeuner en zijn chauffeurs! Een mooi busje trouwens met panorama-dak!
Het waren vier zalige dagen naar Italië om nooit meer te vergeten en ik ben mijn werk dankbaar dat ze me de kans gegeven hebben dit te mogen meemaken. Het vertrek was donderdag morgens om 6 uur te Brussel, dus voor mij was dat opstaan om 4 uur. Eenmaal aangekomen was de bus in tegenstelling tot vorig jaar mooi op tijd en was alles tip top in orde... fietsen werden snel en soepel vastgemaakt en ingeladen en om 06u05 waren we vertrokken. Wat een groot contrast met het vertrek van 08u45 vorig jaar met een andere maatschappij. Dus bij deze een dikke dikke pluim voor De Zigeuner en zijn chauffeurs! Een mooi busje trouwens met panorama-dak!
Het was echter wel een gigantisch lange rit naar ginder :-( Maar wel ideaal om je collega's beter te leren kennen (als ze niet slapen toch). Om 22u22 zijn we pas aangekomen op onze bestemming in Italië, namelijk 3 Signori te Santa Catharina. Onderweg vele mooie dingen gezien, maar wegens omstandigheden zijn er een deel foto's verloren gegaan. Gelukkig heb ik er nog een paar weten te redden dewelke jullie verderop in dit artikeltje terugvinden. omwille van privacy redenen zet ik hier niet alle foto's. Let bvb hieronder op de man die met de stenen neushoorn gaat wandelen
Zoals eerder dus gezegd zijn we 's avonds laat pas aangekomen in ons hotel en kregen we nog een avondmaal aangeboden (broodjes, charcuterie, etc). Om dan stik kapot om één uur snachts ons bed in te kruipen. De volgende morgen kregen we wederom een heerlijk ontbijt voorgeschoteld vergezeld met het nieuws dat we op eigen initiatief onze deelname t-shirts en wielertruitjes moesten gaan halen in Bormio. Dus dat werd al een fietstochtje van 12,5 km afdalen (om erna terug te klimmen). Zalig afdalingske, in het begin nog zo wat nu en dan eens afremmen om toch nog snelheden te halen van 68 km/u te behalen. Super gewoon! En het t-shirt en de wielertrui zijn echt wel mooi te noemen. Hier zie je een voorbeeldje van de wielertrui:
Vervolgens terug richting het hotel met de fiets en kon het zuchten en puffen beginnen voor mij. Met een beklimming van 12,5 km te gaan was dit voor mij tot nu toe de langste klim die ik aan een stuk gedaan had. En omdat we de klok niet in de gaten hadden gehouden was het op dit moment het middaguur gepasseerd en zodoende het warmste moment van de dag. Over de 35°C in de zon. Met één adempauze te moeten nemen ben ik dan toch terug in het hotel geraakt als een moe maar voldaan man. Nog even wat foto's gemaakt en dan snel snel het zwembad en wellness gedeelte van het hotel gaan opzoeken om te relaxen en geloof me, dat deed deugd! Hieronder de uitzichtjes:
Na het zwemmen ben ik dan het terras op gegaan en met de tropische temperaturen kan een drankje (en een tweede en een derde niet achterblijven. Dan nog een heerlijk avondmaaltje gehad (met 2 hoofdschotels achtereen (was wel verschieten) zorgde ik ervoor dat ik op tijd mijn bed in kon want de volgende dag was het D-Day!!! PS: in de lift van het hotel konden we één, twee, drie, piano!!!! spelen ;-)
D-DAY : Passo Dello Stelvio!
En toen was het zo ver. De dag van DE beklimming. Blijkbaar zat ik goed met de zenuwen want ik was al een uur voor mijn wekker afliep wakker en ben ik meermaals het kleinste kamertje gaan bezoeken alvorens te gaan ontbijten. Ook heb ik niet al te uitgebreid kunnen ontbijten dankzij de zenuwtjes. Vervolgens de fiets op en terug de 12,5 km van de vorige dag gaan afdalen naar het startpunt van de Stelvio. En deze afdaling heeft deugd gedaan voor mijn zenuwtjes. Aangezien ik de afdaling kende vanwege de voorbije dag heb ik me deze keer volledig laten gaan. Aan een maximum snelheid van 76,21 km/u heb ik die helling afgereden. Dat was een superzalig gevoel om zo af te kunnen dalen.
Vervolgens rugzakje met warme kleren en kodak afgegeven zodat ik deze kon afhalen aan de top en dan richting start. Omstreeks half 10 ben ik van start gegaan (starttijd was tussen 07u30 en 10u). Ik vreesde voor de start nog dat ik ging proberen van mensen te volgen die hetzelfde tempo leken te rijden als mij maar eigenlijk lukte het vrijwel heel goed om volledig op mijn eigen gericht te blijven en zo begon ik aan de berg. Ik werd veel ingehaald maar haalde ook af en toe ook eens iemand in, het voelde wel leuk aan. En heel leuk werd het zelfs toen ik na 4km ineens voor een paar seconden een kameraad tegen kwam. Namelijk een familielid van deze jongen: (hij stak de weg over, eventjes voor ik passeerde)
Een paar kilometer later echter begon de inspanning echter zijn tol te eisen. Ik begon uit te kijken of er niet al mensen waren die aan de kant stonden om eens te rusten, want ik wou niet de eerste zijn die ik wist dat gestopt was, en ja groot was mijn opluchting dat ik even later 2 mannen aan de kant zag staan. Dit gaf me een mini-boostje om verder te rijden. "Mini" omdat het maar een paar honderd meter verder was... toen ik een 3e persoon langs de kant zag staan heb ik me bij hem gezet om terug op adem te komen en een kort babbeltje te doen.
Na het uitrusten terug de fiets op en zo heb ik dan doorgereden met nog een 3-4 tal adempauzes tot de 11e kilometer waar het steilste stuk van de Stelvio zich bevond. 12% volgens de grafiek hieronder. Volgens het verkeersbord dat ik zag EN mijn fietscomputer 14%. Dat stuk heb ik helemaal afgewandeld en vanaf toen is het helemaal bergaf met mijn vorm gegaan. Vanaf dat de hellingen terug steiler werden dan 8% moest ik weer afstappen, mijn bovenbenen wouden niet meer, dus heb ik besloten het fietsen af te wisselen met wandelen. Gelukkig was de eerste bevoorrading niet ver meer en kwam er nog een lang stuk aan van 3% ongeveer.
Na dat stuk werd het echter terug vollebak afzien. Sergio kan ervan meespreken want ik ben hem onderweg voorbijgestoken op het plattere stuk, maar toen de steilere stukken eraan kwamen liet de inspanning zich weer voelen en werd ik weer gedwongen te voet verder te gaan. En zo heb ik grotendeels wandelend de tweede bevoorrading bereikt en terwijl ik daar aan het rusten was kwam de Sergio mij terug voorbij.
Na gerust te hebben en de moed bijeengeraapt te hebben ben ik terug vertrokken om nog geen 200 meter verder alweer te moeten afstappen en de resterende 3 km volledig te voet af te leggen. Sergio was van hetzelfde gedacht blijkbaar want al wandelend heb ik hem opnieuw gepasseerd. Maar langzaam maar zeker begon ook het wandelen zijn tol te eisen. Waar ik in het begin nog met 4,8 km/u wandelde begon het nu terug te zakken naar 3,6 km/u. En als je dan tientallen mensen op de terugweg hoort zeggen "nog effe", "volhouden", "courage" dan doet dat best wel deugd... enkel de "je bent er bijna" hadden ze mogen inslikken. De ellendig kortbij liggende top was potverdorie nog ver weg als je aan dat slakkentempo wandelt. En dan de laatste 300 meter terug op de fiets gekropen en alles op alles gezet om toch nog fietsend over de finish te komen. En met niet iets minder dan 4u totaaltijd ben ik toch nog binnen de tijd aangekomen bovenop de Stelvio... Mission Completed!!!
Zalig en voldaan liet ik me uitbollen om me richting de tent te begeven waar eigenlijk al bijna zo goed als iedereen terug weg was richting beneden. Ik wou mijn rugzak gaan ophalen en ook naar onder gaan toen bleek dat mijn zak niet aanwezig was (wat ook de reden verklaart dat ik nu een pak minder foto's heb). Dus toch nog een ietwat mineur gevoel nu ik niet volop van het moment kon genieten. Toen hebben een paar Italianen aangeboden om met hun skibusje van de skischool mee naar onder te rijden omdat ik geen warme droge kleren had voor de afdaling dus dat heb ik dan maar aanvaard)
Was best wel nog een grappig ritje naar onder met al dat Italiaans gepraat waar ik niks van verstond en de chauffeur was een op en top Italiaan, bij elke tegenligger die hij kende volop toeteren... tot zijn claxon defect viel, toen was hij aan het sakkeren tot en met en op zijn stuur aan het kloppen om hem toch maar aan de praat proberen te krijgen (wat hem niet lukte) en dat tijdens het nemen van haarspeldbochten.
Dankzij mijn medepassagier heb ik ook kunnen genieten van het zicht op een Alpenmarmot. Wel een schoon beest om te zien. Vervolgens door naar onder. Groot was de verbazing van mijn collega's toen er een skibus bij hen stopte en nog groter toen ik eruit stapte :-) Maar dat was gauw uitgelegd en dan snel snel de pendelbus op naar het hotel om er te gaan genieten van een douche en een terraske met één, twee, drie (of meer drankjes).
Eenmaal uitgerust trokken we met zijn allen naar de After-Bike Party waar ook Elio Di Rupo van de partij om de 2400 deelnemers te feliciteren dankzij Walter Baele. Het was een feestje dat af was! Optredens van Sergio en ook nog een een geweldige coverband brachten de sfeer er goed in. (Ook heb ik nog even met de organisatie gesproken omtrent mijn rugzak en ze hebben mijn gegevens genoteerd, ze gingen nog contact met me opnemen). Omstreeks middernacht heb ik echter het feestje verlaten omdat we de volgende dag alweer om 6u vertrokken richting België
Was best wel nog een grappig ritje naar onder met al dat Italiaans gepraat waar ik niks van verstond en de chauffeur was een op en top Italiaan, bij elke tegenligger die hij kende volop toeteren... tot zijn claxon defect viel, toen was hij aan het sakkeren tot en met en op zijn stuur aan het kloppen om hem toch maar aan de praat proberen te krijgen (wat hem niet lukte) en dat tijdens het nemen van haarspeldbochten.
Dankzij mijn medepassagier heb ik ook kunnen genieten van het zicht op een Alpenmarmot. Wel een schoon beest om te zien. Vervolgens door naar onder. Groot was de verbazing van mijn collega's toen er een skibus bij hen stopte en nog groter toen ik eruit stapte :-) Maar dat was gauw uitgelegd en dan snel snel de pendelbus op naar het hotel om er te gaan genieten van een douche en een terraske met één, twee, drie (of meer drankjes).
Eenmaal uitgerust trokken we met zijn allen naar de After-Bike Party waar ook Elio Di Rupo van de partij om de 2400 deelnemers te feliciteren dankzij Walter Baele. Het was een feestje dat af was! Optredens van Sergio en ook nog een een geweldige coverband brachten de sfeer er goed in. (Ook heb ik nog even met de organisatie gesproken omtrent mijn rugzak en ze hebben mijn gegevens genoteerd, ze gingen nog contact met me opnemen). Omstreeks middernacht heb ik echter het feestje verlaten omdat we de volgende dag alweer om 6u vertrokken richting België
Mijn kamergenoot was blijkbaar met de laatste bus terug naar het hotel gekomen en was pas om 2u30 terug maar heb hem niet weten binnenkomen omdat ik blijkbaar al goed bomen aan het omzagen was. En dan tja... mja... veel valt er dan niet meer te zeggen... de rit naar huis de volgende dag :( waar ik jaloers ben geworden en dan wel om volgende redenen:
Al bij al het was een droom-vierdaagse om nooit te vergeten en het was een gigantisch verschil met het Galibier gebeuren van vorig jaar (maar ik weet nu wel dat ik vorig jaar zeker niet in staat was geweest om eender welke col te beklimmen) En dit jaar kan ik zeggen dat ik mijn trofee dubbel en dik heb verdiend!!!
Greetz Binoshi!!!
No comments:
Post a Comment